Eén van de meest bekende boottochten in Zuidoost-Azië is de slowboat van de grensplaats Houay Xay naar Luang Prabang in Laos. De meningen over deze 2-daagse tocht zijn behoorlijk wisselend. Betoverd door het natuurlandschap of vervelen op de houten bankjes. In veel reisverhalen of blogs vind je adviezen over hoe je het beste op dit bijzondere vervoersmiddel voor kan bereiden EN hoe je de beste plek kan bemachtigen. Ons advies: ga juist voor de slechtste plekken!
Wat gebeurde er? De eerste dag van onze tocht kwamen wij redelijk vroeg aan bij de slowboat. Onze boot had – in tegenstelling tot veel horror verhalen over houten bankjes – softseats: een soort auto stoelen. We hadden ruime keus, konden samen zitten en kwamen zonder pijnlijke billen de boot af. De tweede dag ging dit iets anders. Na overnachten in Pak Beng liepen we een uur voor vertrek richting de boot. We dachten dat we wel op tijd zouden zijn. Eenmaal aangekomen bleek deze al compleet vol te zitten met 50% locals en 50% toeristen. Geen plek meer. Onze backpacks werden naar het ruim gebracht, maar ik keek vertwijfeld in het rond. Wat nu?
SLECHTE PLEKKEN?
De regeldame van de boot kon nog wat plekken creëren door wat bagage te herschikken voorin de boot net achter de schipper. Comfortabel was anders, maar goed… we zaten. Tussen onze benen werd een mat uitgerold en werd duidelijk dat er mensen op de grond kwamen te zitten. Uiteindelijk vertrokken we, als sardientjes in een blik, met complete Laos families op de grond. Tuurlijk, in het begin is dat balen. De andere toeristen achter in de boot zitten veel comfortabeler dan wij. Maar wanneer je terugkijkt op je wereldreis of vakantie in Laos, zal je niet herinneren hoe comfortabel je hebt gezeten op de boot.
VERVELING
Na een tijdje accepteert iedereen de situatie (het is niet anders) en word de sfeer relaxter. Een aantal locals besluiten een tukkie te doen en leunen gerust tegen je aan als ze dit willen. Een mevrouw heeft heerlijk op mijn bovenbeen liggen slapen. Geen vragen, gewoon accepteren. De kindjes worden nieuwsgierig en willen graag geëntertaind worden. Dus Alex moet Spiderman tekenen, zodat een jongetje deze in kan kleuren. Een ander ventje valt Antonin (een Franse jongen) naast mij lastig, die rustig zijn blog aan het typen is. Hij is verveeld en wil een spelletje zien/spelen, want typen in saai.
Een mevrouw heeft heerlijk op mijn bovenbeen liggen slapen
Sommige locals die Engels kunnen willen graag met je kletsen, anderen kijken liever naar je. Rond etenstijd komen de zakjes rijst, ei, fruit en andere maaltijden uit de tassen. We zien van alles voorbijkomen en krijgen soms wat snackjes aangeboden. Onderweg meren we af en toe aan bij kleine plaatsjes en weet de vader van het verveelde jongetje avondeten te scoren. Een leguaan. Trots haalt hij het dode beest uit de juten zak en houd deze omhoog.
SPELLETJES
Uiteindelijk zwicht Antonin en besluit de spelletjes op de tablet te laten zien. Sommige spelletjes blijken een beetje lastig uit te leggen zijn, maar Fruit Ninja valt in de smaak. (spelletje waarbij je fruit doormidden moet hakken met je vinger) Niet alleen het jongetje, maar inmiddels de hele familie en andere volwassenen in de buurt kijken met belangstelling naar de tablet. Alex zit een paar plaatsen bij ons vandaan en kijkt naar een potje Yahtzee op de grond bij zijn voeten.
Uiteindelijk kwamen we aan in Luang Prabang en konden we onszelf uitvouwen. Eenmaal aangekomen in ons guesthouse realiseerden we ons dat het 2e gedeelte van de tocht niet beter had kunnen zijn. We ervaarden de mensen en cultuur van dichtbij en waren er voor een klein moment deel van, in tegenstelling tot de andere reizigers achter in de boot. Trots op onze ervaring begonnen wij ons Laos avontuur.
