Aan de voet van de jungle van Langkawi in Maleisië ligt een standaard grootte geocache verborgen. We moesten er – vanaf ons hotel – een goede wandeling van 5,5 km aan wagen. Hoe we terug zouden komen zouden we wel zien. We wandelden langs de landingsbaan van het vliegveld waar eigenlijk niets te doen was. Het was stil. We lopen langs kleine dorpjes waar de bewoners niet raar opkijken van wandelende blanken, maar de kinderen vinden het bijzonder genoeg om ‘hello’ te roepen en te zwaaien.
BATIK
Op ongeveer 1 km van de cache komen we langs een vrouw die doeken staat de verven in haar tuin. De kinderen gooien over met een bal op een veilige afstand. Alex besluit van dichtbij te gaan kijken en loopt brutaal haar erf op. Ze heeft een groot doek gespannen waarop ze met potlood twee grote adelaars aan het tekenen is. Nor verteld dat dit doek op bestelling is en gedragen word als strandkleding. Achter haar hangen doeken van verschillende formaten te drogen. Als deze klaar zijn geeft ze deze doeken mee aan iemand die ze voor haar verkoopt.
Onder de indruk van haar werk maken we een prijsafspraak voor 2 doeken waarop traditionele huisjes met de zee staan geverfd. Maar maken haar duidelijk dat we eerst nog wat moeten doen. We zullen later terugkomen.
Voor de cache lopen we een klein straatje in langs de rijstvelden. We zien een slang in het water, maar na drie stenen gooien kunnen we concluderen dat deze dood is. Piew! Een man kijkt verrast op wanneer hij iets staat te verbranden vlakbij zijn huis. Na een korte steile wandeling komen we in de buurt en blijkt het niet te moeilijk te zijn voor Alex om de middelgrote cache te vinden in een emmer aan de voet van een bos. We bekijken de inhoud en ontdekken een TB (travelbug). Ietswat euforisch schrijven we in het logboekje. Ondertussen horen we apen schreeuwen boven ons.
Tevreden bergen we de cache weer op en wisselen we wat woorden met de Australische buurman die ons opgemerkt had. Er komen hier geregeld mensen zoeken. Veel Duitsers, verteld hij. We lopen tevreden terug richting Nor waarvan we hadden beloofd twee doeken te zullen ophalen. Aangekomen bij haar huis, zien we inmiddels veel meer familie rondhangen. Haar man, kinderen, nichtje en waarschijnlijk buren staan nieuwsgierig te kijken. We vragen of Nor’s man, Yousef een taxi kan bellen om ons terug te brengen naar het vliegveld. Uiteindelijk bied hij ons aan om ons even te brengen, voor iets minder Ringgit dan de taxi zou vragen. Helemaal prima! We proppen ons 4-en in de behoorlijk gare auto en staan binnen een 20 minuten weer op het punt waar we begonnen waren. We betalen en bedanken Yousef.
Met een schilderij, TB en ervaring rijker eten we een lekkere Oblong burger met friet bij de lokale snackbar om het te vieren.
Meer weten over Geocaching?